Korkuyorum

Bu kadar mı ulaşlamazsın acaba? Bu kadar mı zor senin kalbine girmek? Gidip çıksam karşısına ve “ Hey ben aşk isimli çok güzel bi yer buldum elimi tutup oraya gelir misin benimle? “ desem ne kaybederim ki acaba? Evet korkuyorum , elimi tutmamandan korkuyorum… Ya beni elinin tersiyle itip karanlığa düşürersem diye korkuyorum. Seni seven çok insan var biliyorum ama benden çok sevmelerinden korkuyorum. Daha sesini bile duymadığın birini sevmek ne kadar zormuş. Hayalini kuruyorum ve sonunun kötü biteceğinden korkup en güzel yerinde kesiyorum. Aslında bu platonik aşk bana odama kapanıp ağlamayı sonra dışarı çıkıp gülmeyi öğretti. Hayatta kaldırım başarırm dediğim her şeyi şimdi acaba yapabilirmiyim’e çevirdim. Sanırım kendime güvenimide kaybettim…Ama en çok kendimi kaybetmekten korkuyorum… Yere kaya gibi sağlam basan ayaklarım bile adım atmaktan korkar oldu şimdi. Sana bi türlü söyleyemediğim o aşk o kadar büyüdüki kalbime sığdıramıyorum artık. Bazen seninle birlikte olduğumun hayalini kuruyorum. Ve yanında saçmalamaktan gözlerinin bana bakışının verdiği titreme ile seni sıkmaktan , söylediklerini anlayamayıp kendimi sana anlatamamktan korkuyorum. Sonra kabus oluyor hayallerim onlarla savaşıyorum. Geceleri gözümü kapatınca yüzün geliyor gözümün önüne ve uyuamıyorum saatlerce. Uyursam gidersin diye uykumla savaşıyorum. Dinlediğim bütün şarkılar sanki bnm sana olan aşkımı anlatıyormuş gibi geliyor. İzlediğim filmlerdeki sevgilileri bizim öyle olabileceğimiz hayalleriyle özleşteştiriyorum. 2 lafı bir araya getirmeye zorlanırken en usta kalem oluveriyorum birden. Harfleri ve kelimeleri dans ettiriyorum boş sayfalarda. Ve boş sayfalar anlam kazanıyor. Saf ve temiz sayfalarımın kirlenmesinden korkuyorum sonra. Saklıyorum hepsini korumaya çalışıyorum. Kalbimin üst üste yara aldığı anlardan bi tanesinde seni bulmam tesadüf olmasa gerek. Yağmurun buluta ihtiyacı olduğu kadar ihtiyacım olduğunu hissediyorum sana. Öyle büyüyor öyle büyüyorsun ki. Yanında küçük kalıp beni fark etmemiş olmandan korkuyorum. En çokta bunları okuyup sana aşık olduğumu anlamandan korkuyorum. İçimde yaşattığım seni görmenden korkuyorum. Ve beni istememenden korkuyorum… Her gün uyanınca evet bu gün kesin haberi olacak onu ne kadar sevdiğimden diyorum ama yapamıyorum. Çok mu zor acaba die düşünüorum kendi kendime. Ne var ki bu kadar engel olan dilime. Gidip söylesem ne olur die düşünüorum. Olacakları düşününce önce gülümsüyorum sonra da hüzünleniyorum. Ve bunları karalarken yağmur yağıyor dışarıda. Bütün yağmur damalalarından rica etsem söylerlermi acaba sana? Seni seven birinin olduğunu ve kimsenin sevemeyeceğinden çok sevdiğini , kimsenin büyütemeyeceği kadar bir aşk büyüttüğünü söylerler mi sana? Sonra dışarı çıkıyorum. Aşkından sırılsıklam olmuş bedenime düşen yağmur damlaları ıslatamıyor beni. Sonra kafamı yukarı kaldırıyorum ve yüzüme düşen her bir damla kadar döküyorm göz yaşlarımı. Seni düşünmekten boğulduğum zamanlarda hep rest çekiorum. Olmaz diyorum uğraşmamlısın. Beynim bunu diyor ama kalbim orda biyerde daha çok büyütmeye devam ediyor. Ve sanırım kalbim damarlarıma kan pompaladıkça damarlarımda aşkınla doluyor. Ve yine korkuyorum. Kalbimi ele geçiren aşkının , bedenimide ele geçirmesinden korkuyorum… Sana geldiğimde umarım beni bu korktuğum her şeyden korursun ve güçlenirim yine… Superman kadar güçlü olan ben şimdi duvardaki bir örümcek kadar çaresizim… Bu konuşulacak kelimelerin boğazımda düğümlü durması çok zor… Dayanamıyorum artık…