Ne dersin?

düşünsene.
bundan 15 yıl sonra
seni görüyormuşum oyun parkında.
sen kızını sallıyorken salıncakta.
bende oğlumu getirmişim mesela.
sonra birbirimizi fark ediyoruz.
sen kızına "git birazda kumda oyna"
ben oğluma " dikkat et yüksek olandan kayma"
....
eskiden sımsıkı sarılırken sana korkuyormuşum elini sıkmaya.
sende saçını kulağının arkasına atıyormuşsun mahçupça.
sen nasıl gittiğini soruyormuşsun.
ben iyi gitmediğini çaktırmamaya çalışıyormuşum.
sonra birden yağmur yağıyormuş.
çocukları da kapıp giriyormuşuz ilk evin kapısına.
yağmur dinene kadar çocuklar suda zıplıyormuş.
bizde seninle eskilerden konuşuyormuşuz. 
sonra benim çocuk düşüyor ağlıyormıuş.
ne yaptığımızın farkına varıyormuşuz.
birden toparlanıp çocukları da alarak evlerimize gidiyormuşuz.
bir hafta sonra ben geliyormuşum o kapı arasına.
sen yine kızını sallamakta.
sonra yanına geliyormuşum gülerek.
sende bana kocamla tanış diyormuşsun onu iterek.
bende şiir oluyormuşum birden.
gözlerin gözlerine değince, 
felaketim oluyormuş ağlıyormuşum.
o da güldüğü zaman cenazeye benziyormuş.
sonra elimde sana aldığım kitabımla uzaklaşıyormuşum ordan.
sonra birden kafam acıyormuş.
meğerse uyuya kalmışım otobüste.
tümsekten geçerken dayadığım başım çarpmış cama.
ama yine yağmur varmış camda.
etrafa bir bakıyormuşum durağı geçmişim.
muavine bilmemnerede inecektim ben diye bağırıyormuşum.
muavin diyormuş "artık çok geç!" 
artık çok geç. 
artık çok geç.